Wraz ze wzrostem popularności pianki poliuretanowej (piana PUR) jako materiału izolacyjnego, narasta liczba mitów dotyczących jej właściwości, w tym palności. Często słyszy się, że pianka PUR jest łatwopalna, co może budzić obawy u potencjalnych użytkowników. Jak jest naprawdę?
Właściwości pianki PUR w kontekście palności
Pianka PUR, mimo że jest tworzywem sztucznym, charakteryzuje się termoutwardzalnością, co oznacza, że pod wpływem wysokiej temperatury nie przechodzi ze stanu stałego w stan ciekły. W kontakcie z ogniem, zewnętrzna warstwa pianki zwęgla się, tworząc barierę, która ogranicza dostęp ognia do głębszych warstw. Dzięki temu procesowi pianka PUR może działać jako bariera ogniowa, ograniczając rozprzestrzenianie się pożaru i gwarantując brak kapania.
Według norm europejskich, pianka poliuretanowa klasyfikowana jest zazwyczaj jako materiał o klasie E, co oznacza, że jest materiałem samogasnącym. W praktyce oznacza to, że pianka nie podtrzymuje płomienia i nie kapie, co znacząco zmniejsza ryzyko rozprzestrzeniania się ognia. W budownictwie jednorodzinnym często stosuje się kombinację pianki PUR z płytą kartonowo-gipsową, co podnosi klasę bezpieczeństwa do B-s1, d0.
W badaniach porównujących piankę PUR z wełną mineralną, mimo różnic w teoretycznej odporności na temperaturę, nie stwierdzono istotnych różnic w reakcji na ogień. Pianka PUR, stosowana zgodnie z normami i połączona z odpowiednimi materiałami (zabudowa GK), jest równie bezpieczna dla mieszkańców jak inne popularne materiały izolacyjne.
Dzięki specjalnym powłokom ogniochronnym, pianka PUR może uzyskać wyższe klasy odporności ogniowej, co umożliwia jej zastosowanie w budynkach użyteczności publicznej i wielkopowierzchniowych, podlegających rygorystycznym przepisom przeciwpożarowym.
Pianka PUR, stosowana do izolacji dachu, nie jest materiałem łatwopalnym. Jej właściwości i zdolność do samogaśnięcia się w kontakcie z ogniem czynią ją bezpiecznym wyborem.